گیر ارزی دستگاه اطلاعاتی؛ روایت خطیب از بودجه‌ای که نرسید
در روزهایی که هنوز تب پیامدهای جنگ دوازده‌روزه‌ی اسرائیل علیه ایران فروکش نکرده، وزیر اطلاعات تصویری کم‌سابقه از وضعیت ارزی وزارتخانه‌اش برای تحقق یک هدف حیاتی ارائه کرد؛ تصویری از کمبودها در یکی از حساس‌ترین بخش‌های کشور.
سید اسماعیل خطیب، وزیر اطلاعات، در نشست ارزیابی اجرای برنامه هفتم توسعه در مجلس گفت تنها ۳۰ درصد از بودجه ارزی پیش‌بینی‌شده برای زیرساخت‌های اطلاعاتی کشور تحقق یافته است؛ عددی که شاید در نگاه اول فقط یک درصد باشد، اما پشت آن واقعیتی بزرگ نهفته است: امنیت ملی، در میانه‌ی بحران اقتصادی، با کمبود منابع دست‌و‌پنجه نرم می‌کند.
خطیب البته از «بهبود شرایط نسبت به سال‌های قبل» گفت و تأکید کرد که «با وجود هجمه‌های گسترده‌تر، احساس امنیت در جامعه بیشتر شده است». اما اشاره‌ی او به تحقق تنها بخش کوچکی از منابع ارزی، نشانه‌ای از عقب‌ماندگی در اجرای یکی از مهم‌ترین بندهای قانون برنامه هفتم است؛ همان بند «پ» ماده ۱۰۳ که دولت را مکلف می‌کند منابع ارزی وزارت اطلاعات را حداقل هم‌تراز با سال ۱۴۰۱ تأمین کند.
مطابق قانون بودجه ۱۴۰۴ نیز، ۹۷۸ میلیارد تومان برای توسعه و ارتقای زیرساخت‌های امنیتی در نظر گرفته شده، اما سخنان وزیر نشان می‌دهد که بخشی از این ارقام فعلاً روی کاغذ مانده است.
چرا دخل و خرج ارزی جور درنمی‌آید؟
این واقعیت، تنگنای تصمیم‌گیری را آشکار می‌کند: میان امنیت، توسعه و معیشت، کدام در اولویت قرار گیرد؟
در چنین شرایطی، به نظر می‌رسد توسعه زیرساخت‌های امنیتی در صفی طولانی از نیازهای فوری کشور قرار گرفته است؛ صفی که هرچقدر طولانی‌تر شود، تأثیر آن بر حوزه امنیت ملی نیز عمیق‌تر خواهد بود.
چندی پیش، حمید پورمحمدی، معاون سازمان برنامه و بودجه، در مجلس گفت که «تمام منابع ارزی حاصل از صادرات نفت صرف کالاهای اساسی و دارو می‌شود»؛ حتی با این وجود، دولت ناچار است سالانه ۲.۵ میلیارد دلار برای جبران کمبود استقراض کند.
به این ترتیب، پازل کامل می‌شود: دلارهای نفتی که زمانی هم‌زمان چرخ اقتصاد، توسعه و امنیت را می‌چرخاندند، امروز تنها برای تأمین نان و داروی مردم می‌چرخند.
در این میان، هزینه‌کرد برای زیرساخت‌های امنیتی در صفی ایستاده که انتهایش چندان روشن نیست.
هرچند وزیر اطلاعات از «احساس امنیت بیشتر در جامعه» سخن گفت، اما آمارهایی که او ارائه داد، زنگ هشداری است درباره آینده‌ای که بدون سرمایه‌گذاری پایدار در زیرساخت‌های اطلاعاتی، ممکن است به آسیب‌پذیری کشور بینجامد.
روایت امروز وزیر اطلاعات، بیش از آنکه گزارشی از کمبودها باشد، یادآور واقعیتی است که شاید باید بیش از همیشه جدی گرفته شود: در دنیایی که جنگ‌ها دیگر فقط در میدان رخ نمی‌دهند، کمبود بودجه در جبهه‌ی اطلاعاتی، خود می‌تواند آغاز یک آسیب باشد.
به نظر شما، اولویت‌بندی بودجه بین معیشت و امنیت چگونه باید باشد؟ نظرات خود را با ما در میان بگذارید.