پایان پلوسی؟ خداحافظی بانوی آهنین در سکوت

به گزارش زومان، صبحی آرام در سان‌فرانسیسکو نانسی پلوسی، با همان آرامش همیشگی و نگاهی مصمم، رو به دوربین نشست؛ در پیامی ویدیویی که لحظاتی بعد در شبکه اجتماعی X منتشر شد، جمله‌ای گفت که صدایش در تمام واشنگتن پیچد: «زمان آن رسیده که مشعل را به نسل بعد بسپارم.»

با همین جمله دوران قدرتمندترین زن سیاست آمریکا به پایان رسید.

از سال ۱۹۸۷، پلوسی نماینده سان‌فرانسیسکو در مجلس نمایندگان بود؛ زنی از خانواده‌ای سیاسی در بالتیمور که به‌سرعت مسیر خود را در دنیایی مردانه پیدا کرد.

او در طول بیش از ۳۵ سال حضورش، دوبار به ریاست مجلس رسید؛ جایگاهی که تا پیش از او فقط مردان سفیدپوست در اختیار داشتند.

در دفتر کارش، قاب عکس‌هایی‌ وجود دارد. اما جای یک عکس خالی است؛ تصویری که از دوران ریاست او بر کنگره بسیار مشهور است. لحظه‌ای است که نانسی پلوسی در پایان سخنرانی دونالد ترامپ درباره وضعیت ایالات متحده در سال ۲۰۲۰، متن سخنرانی او را پاره کرد؛ صحنه‌ای که در همان ساعات اولیه میلیون‌ها بار بازنشر شد و بازتاب گسترده‌ای در رسانه‌ها و شبکه‌های اجتماعی یافت. پلوسی حالا دیگر فقط یک سیاستمدار نبود؛ او به نمادی از مقاومت سیاسی و زنانه تبدیل شده بود.

پلوسی در دوران کاری خود استاد تاکتیک و استراتژی بود. در بحبوحه‌ی بحران‌ها، می‌دانست چگونه رأی‌ها را جمع کند، چگونه اختلاف میان مترقی‌ها و میانه‌روها را کمرنگ سازد و چگونه دولت‌های دموکرات را از ماندن در بن‌بست خارج کند.

در دوران او، طرح‌هایی چون بیمه درمانی اوباما (Obamacare)، بسته‌های حمایتی دوران کرونا و قانون کاهش تورم بایدن به تصویب رسیدند.

اما همین موفقیت‌ها او را به چهره‌ای منفور برای جمهوری‌خواهان تبدیل کرد؛ زنی که در تبلیغات انتخاباتی‌شان، اغلب به عنوان «چهره تاریک واشنگتن» تصویر می‌شد.

اکنون، با اعلام بازنشستگی، کرسی دموکرات‌های سان‌فرانسیسکو پس از نزدیک به چهل سال خالی می‌شود. اما تأثیر پلوسی از مرز یک کرسی فراتر است.

او نسلی از زنان سیاستمدار را الهام بخشید و نشان داد قدرت تنها در فریاد زدن نیست بلکه پایداری، دقت و انضباط نیز قدرت‌ساز است.

حالا رسانه‌ها درباره او نوشته‌اند؛ درباره زنی که دو بار ترامپ را استیضاح کرد، بحران‌های اقتصادی را پشت سر گذاشت، و تا آخرین روز در کنار حزبش ماند.

پلوسی در برابر دوربین خداحافظی کرد و به بازنشستگی لبخند می‌زند؛ آرام، بدون هیاهو.

آیا در این سکوت و لبخند، پایان یک دوران و آغاز فصلی تازه برای سیاست آمریکا نهفته است؟