نطق سالانه ترامپ؛حمله به بایدن، اشاره کوچک به ایران

دونالد ترامپ شامگاه ۱۷ دسامبر ۲۰۲۵ در یک سخنرانی کوتاه و کم‌سابقه از کاخ سفید، تلاش کرد روایت خود از نخستین سال بازگشتش به قدرت را بازسازی کند؛ نطقی کمتر از ۲۰ دقیقه که بیش از آنکه معرفی سیاست‌های تازه باشد، دفاعی فشرده از کارنامه دولت بود.

ترامپ سخنانش را با جمله‌ای آغاز کرد که به محور اصلی این نطق تبدیل شد: او گفت یازده ماه پیش «یک ویرانه» تحویل گرفته و اکنون در حال بازسازی آن است. از همان ابتدا، مسیر سخنرانی روشن بود؛ مشکلات امروز، میراث گذشته‌اند و بهبود در راه است.

در بخش اقتصادی، رئیس‌جمهور آمریکا پذیرفت که قیمت‌ها همچنان بالاست، اما هم‌زمان وعده داد کشور در آستانه یک جهش اقتصادی قرار دارد. رسانه‌ها این بخش را در کنار نگرانی پایدار افکار عمومی درباره هزینه‌های زندگی خواندند؛ جایی که شکاف میان روایت بهبود و تجربه معیشتی خانوارها همچنان پابرجاست.

از معدود بخش‌هایی که رنگ و بوی اقدام ملموس داشت، اعلام پرداخت نقدی مستقیم به نیروهای نظامی بود؛ چک دولتی به مبلغ ۱۷۷۶ دلار برای حدود ۱.۴۵ میلیون نفر. این وعده به‌سرعت تیتر شد و از نگاه تحلیلگران، نمونه‌ای از ترجیح اقدامات فوری و قابل لمس بر سیاست‌های پیچیده و زمان‌بر بود.

ترامپ در حوزه سلامت نیز بر همین منطق تأکید کرد و از پرداخت مستقیم پول به مردم برای جبران هزینه بیمه درمانی دفاع کرد؛ ایده‌ای که به‌گفته رسانه‌ها، بیش از آنکه برنامه‌ای آماده اجرا باشد، حامل پیامی سیاسی علیه واسطه‌ها و شرکت‌های بیمه است.

اما سیاست خارجی در این سخنرانی نقشی حاشیه‌ای داشت. ترامپ در قالب فهرستی از «دستاوردها» به چند موضوع خارجی اشاره کرد، بی‌آنکه وارد جزئیات شود یا کشوری را محور تحلیل قرار دهد. او در یک جمله مدعی شد «تهدید هسته‌ای ایران را نابود کرده است»، از «پایان جنگ در غزه» و «آوردن صلح به خاورمیانه» سخن گفت و مدعی حل «هشت جنگ در ۱۰ ماه» شد؛ ادعاهایی کلی که بدون نام بردن از کشورها یا مسیرهای دیپلماتیک مطرح شدند.

هم‌زمان، اشاره به «نابودی کارتل‌های مواد مخدر خارجی» و انتقاد از «کشورهای خارجی که از آمریکا سوءاستفاده کرده‌اند» نیز بیش از آنکه به سیاست خارجی کلاسیک مربوط باشد، در چارچوب روایت امنیت داخلی و اقتصاد آمریکا اول مطرح شد.

تحلیل رسانه‌ها نشان می‌دهد این کم‌رنگی آگاهانه سیاست خارجی، بخشی از استراتژی ارتباطی ترامپ بوده است؛ استفاده از پرونده‌های خارجی نه برای توضیح مسیر آینده، بلکه برای برجسته کردن «قدرت آمریکا» و بازگرداندن آن به متن روایت داخلی. در این چارچوب، اقتصاد، تورم، مرزها و امنیت اجتماعی در مرکز قرار گرفتند و سیاست خارجی به ابزاری نمادین برای تکمیل تصویر رئیس‌جمهوری «حل‌کننده مشکلات» تبدیل شد.

در نهایت، پیام سخنرانی روشن بود: آمریکا از ویرانه عبور کرده و در آستانه رونق است. اینکه این روایت تا چه اندازه بتواند فاصله میان گفتار سیاسی و تجربه روزمره شهروندان را پر کند، پرسشی است که پاسخ آن نه در نطق‌های کاخ سفید، بلکه در زندگی اقتصادی آمریکایی‌ها شکل خواهد گرفت.