معمای وام‌های چینی؛ صرفه‌جویی میلیون دلاری یا قمار ارزی؟
به گزارش زومان، صندوق بین‌المللی پول (IMF) در مورد ریسک‌های ارزی نوظهور برای کشورهایی که در تلاش برای کاهش هزینه‌های بدهی خود، وام‌های دلاری‌شان از چین را به یوآن تبدیل می‌کنند، هشدار داد. این اقدام که در نگاه اول یک راهکار هوشمندانه برای مدیریت بدهی به نظر می‌رسد، می‌تواند آسیب‌پذیری‌های جدیدی را برای این اقتصادها ایجاد کند.
براساس گزارش بلومبرگ، این نهاد مالی مستقر در واشنگتن در پاسخ به پرسش‌ها اعلام کرد که اگرچه چنین معاملاتی ممکن است هزینه‌ها را کاهش دهد، اما بسته به ساختارشان، ریسک‌های ارزی قابل توجهی را به همراه دارند.
سخنگوی صندوق بین‌المللی پول تاکید کرد: «صندوق بین‌المللی پول کشورها را تشویق می‌کند که چنین عملیاتی را در چارچوب استراتژی‌های جامع مدیریت بدهی و ذخایر ارزی میان‌مدت خود در نظر بگیرند تا از تعادل مناسب بین هزینه و ریسک اطمینان حاصل کنند.»
جذابیت یوآن: هزینه کمتر، اما به چه قیمتی؟
داستان از جایی شروع می‌شود که اعداد و ارقام، وام‌های یوآنی را بسیار جذاب جلوه می‌دهند. اوراق قرضه دولتی و شرکتی به یوآن در سال جاری با نرخ بهره ۲.۴ درصد فروخته شده‌اند که تقریباً نصف نرخ بدهی‌های دلاری است. این تفاوت چشمگیر، کشورها را به سمت شرق سوق داده است.
برای مثال، کنیا با تبدیل وام‌های راه‌آهن خود از دلار به یوآن، توانست هزینه‌های سالانه خود را ۲۱۵ میلیون دلار کاهش دهد. اتیوپی نیز که با بدهی سنگین ۵.۳۸ میلیارد دلاری به پکن روبروست، در حال مذاکره برای تبدیل بخشی از این بدهی به یوآن است. این روند تنها به آفریقا محدود نیست؛ سریلانکا و حتی مجارستان در اروپا نیز به دنبال تامین مالی پروژه‌های خود با یوآن هستند.
وام‌های چینی: چالشی برای استقلال مالی
اما کارشناسان هشدار می‌دهند که این صرفه‌جویی کوتاه‌مدت، ممکن است هزینه‌های بلندمدت استراتژیک داشته باشد.
به گفته دیپاک دِیو، از مدیران شرکت آتونومی کپیتال (Autonomi Capital)، دریافت وام به یوآن، کشورها را مجبور می‌کند «بخشی از ذخایر ملی خود را نیز به یوآن اختصاص دهند.»
این موضوع برای اقتصادهای کوچکی که به شدت به دلار به عنوان ارز اصلی تجارت جهانی وابسته هستند، یک چالش بزرگ است. آنها برای بازپرداخت وام‌های یوآنی، باید یا کالاهای بیشتری به چین صادر کنند یا در بازارهای جهانی دلار بفروشند و یوآن بخرند؛ اقدامی که آنها را در برابر نوسانات ارزی و سیاست‌های پولی پکن آسیب‌پذیرتر می‌کند و عملاً بخشی از استقلال اقتصادی‌شان را به خطر می‌اندازد.
به نظر شما، روی آوردن به وام‌های یوآنی برای کشورهای در حال توسعه یک فرصت است یا یک تهدید؟