جشن سوریه در سالگرد سرنگونی اسد؛ دمشق در برزخ بازسازی و آشوب فرقهای است
به گزارش زومان، میدان اموی دمشق بعد از سالها، دوباره نفس میکشد. درست یک سال پس از سقوط بشار اسد، پایتخت سوریه غرق در جشنی است که طعمش برای یک نسل کامل، تازگی دارد. پرچمهای سه ستاره، نماد دوران جدید، در دستانی به اهتزاز درآمده که هنوز رد زخمهای جنگ را بر خود دارند. مردم از حماه تا درعا، به خیابانها آمدهاند تا پایانی بر ۵۴ سال حکومت یک خانواده و جنگ را جشن بگیرند؛ اما این جشن، داستان یک پیروزی ساده نیست.
آنطور که در روایت رویترز آمده است؛ دقیقاً یک سال پیش بود که با نزدیک شدن مخالفان، اسد پس از ۱۳ سال حکومت، به روسیه گریخت. این فرار، پرده آخر یک تراژدی خونین بود و همزمان، فصل اول داستانی پیچیدهتر برای ملتی که باید از میان آوارها آیندهای نو بسازد. معمار این آینده، احمد الشرع، رئیسجمهور جدید است؛ مردی با گذشتهای بحثبرانگیز به عنوان فرمانده گروه تحریرالشام و سابقه حضور در القاعده که حالا ردای سیاست بر تن کرده است.
چرخشی به سوی غرب، نگاهی به جیب مردم
الشرع در یک سال گذشته، قطبنمای سیاست خارجی سوریه را ۱۸۰ درجه چرخانده است. با فاصلهگرفتن از حامیان سنتی اسد، درهای گفتگو با ایالات متحده را باز کرده و حمایت مالی و سیاسی کشورهای عربی حاشیه خلیج فارس را به دست آورده است.
این چرخش، یک دستاورد اقتصادی بزرگ به همراه داشته: برداشته شدن تحریمهای فلجکننده غربی که سالها اقتصاد سوریه را به گروگان گرفته بود.
نشانههای این گشایش اقتصادی کمکم خود را نشان میدهند. به گفته فرماندار بانک مرکزی، بازگشت حدود ۱.۵ میلیون پناهنده در یک سال گذشته، خون تازهای به رگهای اقتصاد کشور تزریق کرده است. سرمایهگذاریهای خارجی، هرچند محتاطانه، در حال ورود هستند و ارزش پول ملی پس از سقوطی طولانی، ثبات پیدا کرده است. اما آیا این همه ماجراست؟
آیندهای روی لبه تیغ
واقعیت این است که سوریه امروز، کشوری یکپارچه نیست. درگیریهای فرقهای در گوشه و کنار کشور در یک سال گذشته صدها کشته برجای گذاشته و موج جدیدی از آوارگی را به راه انداخته است. اقلیتها، از جمله دروزیها در جنوب که حالا ساز استقلال کوک کردهاند و کردها در شمال که بر خودمختاری خود پافشاری میکنند، با بیاعتمادی به دولت جدید مینگرند.
الشرع هنوز نتوانسته همه را زیر یک پرچم گرد آورد و وعده نظامی فراگیر و عادلانه، فعلاً روی کاغذ باقی مانده است.
او اخیراً در همایشی در قطر با اطمینان گفت:
سوریه امروز بهترین دورانش را میگذراند. دورهای که در آن نهادها، قوانین و قانون اساسی جدیدی تدوین میشود و سپس به رأی عمومی گذاشته خواهد شد، تا انتخابات آزاد برگزار گردد.
اما این همه ماجرا نیست؛ دفتر هماهنگی امور بشردوستانه سازمان ملل هشدار میدهد که نیازهای انسانی در سوریه همچنان حاد است و در سال ۲۰۲۵، حدود ۱۶.۵ میلیون نفر به کمکهای فوری نیاز خواهند داشت.
این سالگرد، نه تنها جشن پیروزی است، بلکه آزمونی برای آینده سوریه است. آیا الشَرْعَ میتواند وحدت را برقرار کند و زخمهای عمیق را التیام بخشد، یا آشوبهای فرقهای و منطقهای، این فرصت تازه را به باد خواهند داد؟ سوریها با احتیاط به سوی فردایی نامعلوم قدم برمیدارند.
به نظر شما آینده سوریه به کدام سو میرود؟ دیدگاه خود را با ما در میان بگذارید.