چین پادشاه جدید خاویار جهان؛ پکن فقط کالای بنجل نمیفروشد
به گزارش زومان، امسال جنگهای تجاری در جبهههای عجیبی صفآرایی کردهاند؛ از پنلهای خورشیدی گرفته تا دانه سویا. اما این نبرد در سال ۱۴۰۵ (۲۰۲۶) وارد فاز جدید و شگفتانگیزی خواهد شد. در حالی که آمریکا تمام توانش را برای محدود کردن صادرات چین گذاشته، مازاد تجاری پکن برای اولین بار از مرز یک تریلیون دلار عبور کرده است. تقاضا برای کالای چینی سیریناپذیر است و هرچه واشینگتن تعرفهها را بالاتر میبرد، سیاستمداران اروپایی نگرانتر میشوند. اما در سایهی نگرانیهای مکرون برای صنعت خودرو، یک بخش دیگر و بسیار جذابتر در حال تغییر است: خاویار.
بله، درست خواندید. این دانههای سیاه و لزج که روزگاری نماد تزارها و اشرافیت غرب بود، حالا به میدان نبرد جدید پکن تبدیل شده است. به گزارش فایننشال تایمز، چین قصد دارد همانطور که بازار الکترونیک را قبضه کرد، سفرههای لوکس جهان را نیز فتح کند.
سقوط امپراتوریهای سنتی خاویار
برای درک عمق این تغییر، باید کمی به عقب برگردیم.
خاویار در قرن دهم میلادی در ایران محبوب شد، به روسیه رفت و در قرن نوزدهم به نماد ثروت در اروپا و آمریکا تبدیل شد. تا سالها، دریای خزر منبع اصلی این طلای سیاه بود. اما طنز تلخ ماجرا اینجاست: صید بیرویه در قرن بیستم، نسل ماهیان خاویاری وحشی را تا مرز انقراض برد. نتیجه؟ ممنوعیت کامل صادرات خاویار در سال ۲۰۰۶ توسط ۱۸۵ کشور.
این تصمیم درست زیستمحیطی، ناخواسته فرش قرمز را برای چین پهن کرد. وقتی تولیدکنندگان سنتی درگیر محدودیتها بودند، چین با سرمایهگذاری دولتی و روشهای صنعتی وارد بازی «پرورش ماهی» شد. شرکتهایی مانند Kaluga Queen با همان سرعتی که چینیها پنل خورشیدی ساختند، استخرهای پرورش ماهی تاسیس کردند.
خاویار چینی در قوطیهای اروپایی!
امروز چین بین نیمی تا دو سوم تولید جهانی خاویار را در دست دارد. نکته جالبتر اینجاست که بسیاری از مصرفکنندگان غربی روحشان هم خبر ندارد خاویاری که میخورند چینی است.
خش بزرگی از این محصولات به اروپا صادر شده و تحت برندهای لوکس فرانسوی یا ایتالیایی دوباره بستهبندی میشوند؛ دقیقاً مشابه اتفاقی که در صنعت مد میافتد.
مقامات چینی به خاویار راضی نیستند. آنها حالا کارآفرینان خود را به سمت تولید سایر اقلام لوکس مثل ماهی سالمون دودی، گوشت واگیو و قارچ ترافل هل دادهاند. در یک نشست اخیر، یک تولیدکننده اروپایی با ناامیدی ماهی سالمون پرورشیافته در چین را نشان داد که به لطف یارانههای پکن، هم خوشمزه بود و هم به شدت ارزان.
دیپلماسی با طعم خاویار
وقتی استیو ویتکوف، فرستاده ویژه آمریکا اخیراً به مسکو رفت، روسها با غرور یک ظرف بزرگ خاویار به عنوان هدیه برای دونالد ترامپ فرستادند و حتی برند جدیدی به نام «ترامپوفکا» راه انداختند.
اما واقعیت بازار با این نمایشهای نمادین متفاوت است. با وجود غرور ملی ولادیمیر پوتین و سابقه تاریخی روسیه، بازار واقعی اکنون در دست استخرهای صنعتی چین است. حتی قزاقستان هم ترجیح میدهد برای پرورش خاویار با چین همکاری کند تا روسیه.
داستان خاویار درس مهمی دارد: فرهنگها و نمادهای ملی مثل جعبههای پلمپشده نیستند، بلکه مثل رودخانه سیالاند. شاید روزی نهچندان دور، چای سبز اصیل را با برند روسی بنوشیم و خاویار اعلا را تنها با نام چین بشناسیم.
ثروتمندان جهان از کاهش قیمتها خوشحالاند و تا زمانی که طعم لوکس بودن زیر زبانشان باشد، مبدا جغرافیایی این دانههای سیاه اهمیت چندانی نخواهد داشت.
آیا حاضرید برای خاویار باکیفیت اما ارزانتر چینی پول پرداخت کنید یا اصالت نام کشور برایتان مهمتر است؟ نظرات خود را بنویسید.